Κυριακάτικη βόλτα στο βοτανικό κήπο
Μετά από ένα δεκαήμερο με το θερμόμετρο να δείχνει μείον, ο καιρός μας έκανε επιτέλους το χατίρι και ο ήλιος βγήκε και το κρύο έσπασε λιγάκι. Μην φανταστείς τίποτα δραματικό...Λιγάκι... Όσο πατάει η γάτα.
Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια οικογενειακή βόλτα στο βοτανικό κήπο του Πανεπιστημίου του Hohenheim. Είναι ένα από τα αγαπημένα μας μέρη, βρίσκεται πολύ κοντά στο μέρος που ζούμε και το επισκεπτόμαστε όλες τις εποχές του χρόνου, καθώς κάθε εποχή, έχει να σου δώσει κάτι διαφορετικό από την ομορφιά του. Είναι μια τεράστια περιφραγμένη έκταση η οποία φιλοξενεί αμέτρητα είδη δέντρων και φυτών, στην οποία μπορείς να κάνεις ελεύθερα τον περίπατο σου ή ακόμη, τους καλοκαιρινούς μήνες, να κάνεις πικνίκ ή την ηλιοθεραπεία σου απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το απίστευτο αυτό τοπίο. Το καλοκαίρι, ειδικά, ο βοτανικός κήπος είναι μια όαση δροσιάς για εμάς.
Η Μαρίλια ενθουσιάζεται κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το πάρκο, καθώς μπορεί να τρέξει ελεύθερη στη φύση, να παίξει με τα πεσμένα φύλλα, να μαζέψει κλαδιά και κάστανα που έχουν πέσει στο έδαφος,να παίξει κυνηγητό με τον μπαμπά της και να αναπνεύσει καθαρό αέρα!
Και ενώ όλα κυλούσαν όμορφα και η Μαρίλια απολάμβανε τη βόλτα της, είδε από μακριά την πανέμορφη αυτή λίμνη, με τις πανέμορφες αυτές πάπιες και έτρεξε γεμάτη ενθουσιασμό προς το μέρος τους. Και κάπου εκεί ο όμορφος περίπατος μας γέμισε από φωνές και κλάματα, καθώς η Μαρίλια ήθελε να μπει στη λίμνη να πιάσει τις πάπιες και όπως καταλαβαίνεις, δεν την αφήσαμε... Και σε αυτό ακριβώς το σημείο ήρθε και μας βρήκε ένα ωραιότατο ξέσπασμα καθώς η Μαρίλια, στην ηλικία που βρίσκεται, δεν είναι ακόμη σε θέση να διαχειριστεί τη ματαίωση που δέχτηκε την στιγμή που αυτή γεμάτη ενθουσιασμό έτρεξε να βουτήξει στη λίμνη αλλά εμείς την πήραμε αγκαλιά λέγοντας της πως δεν μπορεί να βουτήξει.
Η Μαρίλια ενθουσιάζεται κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το πάρκο, καθώς μπορεί να τρέξει ελεύθερη στη φύση, να παίξει με τα πεσμένα φύλλα, να μαζέψει κλαδιά και κάστανα που έχουν πέσει στο έδαφος,να παίξει κυνηγητό με τον μπαμπά της και να αναπνεύσει καθαρό αέρα!
Ειλικρινά, πόσο δύσκολος είναι ο χειμώνας για τα παιδάκια; Να θέλεις να βγεις έξω να παίξεις, να τρέξεις, να ξεσκάσεις βρε αδερφέ και ο καιρός να σε κρατάει κλεισμένο μέσα.
Η αλήθεια είναι πως οι Γερμανοί έχουν μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία πάνω στο θέμα αυτό σε σχέση με εμάς τους Έλληνες. Ίσως γιατί είναι πιο συνηθισμένοι στο συνεχόμενο για πολλούς μήνες κρύο, απ'ό,τι είμαστε εμείς. Οι Γερμανοί λοιπόν λένε, πως δεν υπάρχει κακός καιρός αλλά κακή ενδυμασία. Και αν το καλοσκεφτείς, ένα δίκιο το έχουν.
Έτσι λοιπόν ακόμη κι όταν οι θερμοκρασίες είναι τσουχτερές, ντύνουν τα παιδάκια τους με πολύ ζεστά ρούχα και ειδικές αδιάβροχες φόρμες, αδιάβροχα μποτάκια με γούνινη επένδυση, γάντια, σκουφιά, κασκόλ και τα βγάζουν έξω για περίπατο, ποδηλατάδα ή ελεύθερο παιχνίδι.
Προσπαθούμε κι εμείς να εφαρμόσουμε αυτήν την τακτική καθώς κατανοούμε απόλυτα πόση ανάγκη έχει το παιδί, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, από καθαρό αέρα. Όμως δεν θα σου πω ψέματα! Όταν βλέπω το θερμόμετρο να είναι στο - 6°C, σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα που είμαι, ε δεν μου πάει η καρδιά βρε παιδί μου να βγάλω το σπλάχνο μου να παίξει έξω.
Την Κυριακή όμως που το θερμόμετρο έδειξε έναν ολόκληρο βαθμό πάνω από το μηδέν, τον κάναμε όπως βλέπετε τον όμορφο περίπατο μας.
Και ενώ όλα κυλούσαν όμορφα και η Μαρίλια απολάμβανε τη βόλτα της, είδε από μακριά την πανέμορφη αυτή λίμνη, με τις πανέμορφες αυτές πάπιες και έτρεξε γεμάτη ενθουσιασμό προς το μέρος τους. Και κάπου εκεί ο όμορφος περίπατος μας γέμισε από φωνές και κλάματα, καθώς η Μαρίλια ήθελε να μπει στη λίμνη να πιάσει τις πάπιες και όπως καταλαβαίνεις, δεν την αφήσαμε... Και σε αυτό ακριβώς το σημείο ήρθε και μας βρήκε ένα ωραιότατο ξέσπασμα καθώς η Μαρίλια, στην ηλικία που βρίσκεται, δεν είναι ακόμη σε θέση να διαχειριστεί τη ματαίωση που δέχτηκε την στιγμή που αυτή γεμάτη ενθουσιασμό έτρεξε να βουτήξει στη λίμνη αλλά εμείς την πήραμε αγκαλιά λέγοντας της πως δεν μπορεί να βουτήξει.
Η αλήθεια είναι πως εγώ πολλές φορές τα χάνω και με κυριεύει το άγχος με τα ξεσπάσματα αυτά, ευτυχώς, όμως, ο Γιάννης είναι πιο ψύχραιμος και αναλαμβάνει αμέσως δράση. Πέφτει στο ύψος της και της μιλάει πολύ ήρεμα έχοντας πάντα ανοιχτά τα χέρια για να της δείξει ότι είναι εκεί για να την πάρει αγκαλιά, όποτε αυτή το θελήσει. Μετά από πολλές αγκαλιές, φιλιά και δακρυσμένα ματιά, την ρώτησα μήπως ήταν κουρασμένη και αν ήθελε να φάει κάτι κι έτσι ήρθε στην αγκαλιά μου και αναχωρήσαμε σιγά σιγά για το σπίτι.
Θα μπορούσα να σου γράψω πως όλα πήγαν τέλεια όμως αυτό θα ήταν ψέμα. Γιατί η ζωή με ένα δίχρονο παιδί είναι πάντα απρόβλεπτη και εκεί που όλα κυλάνε όμορφα πάντα θα βρεθεί κάτι που θα χαλάσει τις ισορροπίες στο μυαλουδάκι του και θα έρθει το ξέσπασμα. Το θέμα όμως είναι, πως θα διαχειριστείς αυτό το ξέσπασμα και πώς αυτό θα τελειώσει. Και εφόσον τελείωσε με αγκαλιές και φιλιά και το χαμόγελο ήρθε ξανά στα χείλη όλων μας, όλα πήγαν καλά!
Να απολαμβάνεις τις όμορφες αυτές στιγμές της ζωής και αν κάτι μικρό τις ταράξει, δεν πειράζει... Είναι κι αυτό στο πρόγραμμα!
Θένια
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Γιάννη μου για τις υπέροχες φωτογραφίες που τράβηξε!
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Γιάννη μου για τις υπέροχες φωτογραφίες που τράβηξε!
About the Author
0 σχόλια