The New Brunette Mom

Όταν αποφασίζεις να ξεκινήσεις τη ζωή σου σε μια νέα χώρα, σίγουρα το κάνεις γεμάτος αισιοδοξία, προσδοκώντας τα καλύτερα για το μέλλον σου. Δίνεις θάρρος στον εαυτό σου και λες θα τα καταφέρω! Γεμίζεις τις βαλίτσες σου με κουράγιο και όμορφα συναισθήματα, γιατί έτσι θέλεις να ξεκινήσεις το νέο αυτό κεφάλαιο της ζωής σου και φεύγεις...

Φτάνοντας όμως στον προορισμό, καταλαβαίνεις πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα... Και δυστυχώς δεν φταίει ο προορισμός, αλλά οι άνθρωποι που θα συναντήσεις φτάνοντας σε αυτόν. 

Εμείς λοιπόν, φτάνοντας στη Γερμανία, συναντήσαμε τρία είδη ανθρώπων.

Το πρώτο είδος, είναι οι άνθρωποι που είναι εκεί για σένα από την πρώτη στιγμή, διαθέσιμοι να σε βοηθήσουν με όλη τους την ψυχή. Οι άνθρωποι που θα σε φιλοξενήσουν για όσο χρειαστεί, που θα σε δηλώσουν στο σπίτι τους, που θα τρέχουν στο δήμο, στην εφορία και σε δεκάδες άλλες υπηρεσίες που θα πρέπει να δηλωθείς, που θα συμπληρώσουν αμέτρητες αιτήσεις γιατί εσύ δεν θα καταλαβαίνεις την τύφλα σου, που θα μεταφράσουν τα αμέτρητα γράμματα που θα λαμβάνεις καθημερινά από τις υπηρεσίες που λέγαμε παραπάνω, που θα φτιάξουν το βιογραφικό σου στα Γερμανικά, γιατί μάντεψε, αυτό που είχες ετοιμάσει εσύ στα Αγγλικά, δεν τους κάνει... Και άλλα τόσα, που πραγματικά το μόνο που θέλω να πω σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ! Ευχαριστώ που ήσασταν δίπλα μας γιατί χωρίς εσάς τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα!

Το δεύτερο είδος ανθρώπων που συναντήσαμε, ήταν αυτοί που δεν ήθελαν ή/και δεν μπορούσαν να μας βοηθήσουν! Τους ανθρώπους αυτούς μπορώ να τους καταλάβω και εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι περισσότεροι ήταν ειλικρινείς και ξεκαθάρισαν την θέση τους εξαρχής.

Το τρίτο είδος ανθρώπων που συναντήσαμε ήταν οι άνθρωποι που μας έταξαν λαγούς με πετραχήλια, μας πούλησαν το παραμυθάκι τους και όταν ήρθε η στιγμή να βοηθήσουν έκαναν το παν για να μας δουν να αποτυγχάνουμε. Τους ανθρώπους αυτούς δεν μπορώ και δεν θέλω να τους καταλάβω. Δεν μπορώ να διανοηθώ τι ευχαρίστηση μπορεί να σου δώσει η κοροϊδία. Πως μπορείς να χαίρεσαι βλέποντας δύο νέους ανθρώπους να υποφέρουν εξαιτίας σου. Σε αυτούς τους ανθρώπους θα πω μόνο πως δεν σας κάναμε τη χάρη... Τα καταφέραμε και χωρίς εσάς!

Η τρίτη λοιπόν κατηγορία ανθρώπων ήταν ο βασικός παράγοντας της ταλαιπωρίας μας. Πέρα από αυτούς όμως, υπήρχε και ο παράγοντας της γλώσσας. Μιλάμε και οι δυο άπταιστα Αγγλικά, όμως αυτό εδώ δυστυχώς δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Απαιτούν να μιλάς τη γλώσσα τους και εμείς τα μόνα Γερμανικά που ξέραμε όταν πατήσαμε το πόδι μας στη Γερμανία ήταν το Guten Morgen και το Gute Nacht και όπως καταλαβαίνεις δεν βοήθησαν πουθενά.

Οι Γερμανοί καλώς ή κακώς είναι κάθετοι στο θέμα της γλώσσας και χωρίς αυτήν αρνούνται να σε εξυπηρετήσουν. Για παράδειγμα αν χρειαστεί να πας σε μια υπηρεσία, θα σου ζητήσουν να μιλήσεις Γερμανικά και αν δεν ξέρεις θα πρέπει να φέρεις μαζί σου μεταφραστή. Οπότε αν έχεις στο νου σου να έρθεις προς τα εδώ, φρόντισε να μάθεις Γερμανικά! Η γλώσσα είναι το κλειδί της επιτυχίας! Διαφορετικά θα πρέπει να βασίζεσαι καθημερινά σε τρίτους για να κάνεις ακόμη και τα βασικά και επειδή το πέρασα σου λέω πως είναι απλά εξουθενωτικό.

Για τον λόγο αυτό μόλις συνειδητοποίησα πως χωρίς την γλώσσα δεν θα επιβιώσουμε στη Γερμανία, ξεκίνησα εντατικά μαθήματα Γερμανικών σε σχολείο. Ο Γιάννης παράλληλα είχε βρει δουλειά σε έναν συμπατριώτη μας, καθώς δεν βλέπαμε φως από τους ανθρώπους τις τρίτης κατηγορίας και τα αποθέματά μας είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν. Αποθέματα οικονομικά αλλά και ψυχικά... Χωρίς γλώσσα η μόνη λύση είναι να εργαστείς για Έλληνα, όπου σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, δυστυχώς, θα σε εκμεταλλευτεί μέχρι εκεί που δεν πάει. Το ίδιο συνέβη και με το Γιάννη. Η εκμετάλλευση έπεσε σύννεφο και καταλήξαμε να πάρουμε τα χρήματα μας μέσω δικηγόρου. Μόλις άρχισα να μαθαίνω τα βασικά και να μπορώ να συνεννοηθώ βρήκα δουλειά ως καθαρίστρια σε σπίτια. Το πρωί σχολείο και αμέσως μετά δουλειά.

Όλο αυτό το διάστημα μας φιλοξενούσαν οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας. Ψάχναμε παράλληλα για σπίτι αλλά χωρίς σταθερή δουλειά δεν σου ενοικιάζει κάνεις σπίτι. Οι ενοικιαστές θέλουν να δουν τρία αποδεικτικά μισθοδοσίας για να ελέγξουν αν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου και να μην έχουν προβλήματα με το ενοίκιο τους. Αν πλήρεις τις προδιαγραφές τους τότε έχεις μια πιθανότητα να πάρεις το σπίτι. Το ίδιο σπίτι βέβαια το διεκδικούν και άλλοι δέκα το λιγότερο. Μεγάλη η ζήτηση και λίγα τα διαθέσιμα σπίτια προς ενοικίαση και έτσι το να βρεις σπίτι στη Γερμανία είναι πιο δύσκολο από το να βρεις δουλειά. Για να βρεις όμως δουλειά πρέπει να έχεις δηλωθεί κάπου, να έχεις διεύθυνση. Και για να βρεις σπίτι πρέπει να έχεις δουλειά... Φαύλος κύκλος δηλαδή. Έτσι η μόνη λύση είναι σε φιλοξενήσουν και να σε δηλώσουν σπίτι τους ή να μείνεις σε πανσιόν ή ξενοδοχείο με την προϋπόθεση να δέχονται να δηλωθείς χρησιμοποιώντας την διεύθυνσή τους. Στην δεύτερη περίπτωση πρέπει να έχεις και ένα σεβαστό απόθεμα σε ρευστό καθώς είναι πολύ ακριβά τα ενοίκια.

Κι έτσι με τούτα και με κείνα πέρασαν έξι μήνες. Έξι μήνες φιλοξενούμενοι να περιμένουνε αυτά που μας έταξαν και να μην έρχονται και σα να μην έφτανε αυτό κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να φύγουμε από το σπίτι όπου μας φιλοξενούσαν. Έτσι μέσα σε ένα βράδυ βρήκαμε ένα δωμάτιο σε ένα Wohngemeinschaft. Εύλογα τώρα εσύ θα με ρωτήσεις... Τι είναι αυτό μάνα μου; Είναι ένα σπίτι όπου ζεις μαζί με άλλους ανθρώπους, που δεν γνωρίζεις απαραίτητα, έχεις το δικό σου δωμάτιο αλλά μοιράζεσαι μαζί τους το μπάνιο και την κουζίνα. Στην δική μας περίπτωση ο αριθμός των ανθρώπων που συγκατοικούσαμε έπαιζε από 10 έως 15 καθώς έφευγαν και έρχονταν νέοι κάθε λίγο και λιγάκι.

Για το δωμάτιο αυτό πληρώναμε 500 ευρώ το μήνα! Για να έχεις μια ιδέα για το τι γίνεται. Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω καθώς έχω σκοπό να κάνω ξεχωριστό post για το θέμα αυτό.

Το δωμάτιο αυτό ήταν σε μια περιοχή αρκετά μακριά από την περιοχή που μέναμε αρχικά. Έτσι έπρεπε να βρούμε καινούργιες δουλειές. Φτου κι από την αρχή δηλαδή! Και όπως μπορείς να φανταστείς τίποτα δεν ήρθε εύκολα για ακόμη μια φορά! Όταν είχα εγώ δουλειά, δεν είχε ο Γιάννης και όταν είχε ο Γιάννης δεν είχα εγώ... Πότε όμως σε όλο αυτό το διάστημα δεν χάσαμε την ελπίδα μας. Ένα πράγμα που έμαθα μέσα από αυτή τη δοκιμασία είναι πως δεν πρέπει να απελπίζεσαι! Κάθε εμπόδιο που θα βρεις στο δρόμο σου είναι εκεί για να σου δώσει κάτι. Βρες αυτό το κάτι, κράτησε το μέσα σου και θα δεις πως αργά ή γρήγορα κάπου θα σου χρειαστεί.



Το βίντεο αυτό τραβήχτηκε στο πρώτο εξάμηνο της ζωής μας στη Γερμανία και ανατρέχω πάντοτε σε αυτό όταν νιώθω πως πάω να χάσω την ελπίδα μου, γιατί μου θυμίζει πως όσο δύσκολα κι αν περνούσαμε τότε, ποτέ δεν πάψαμε να χαμογελάμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.

Εμείς λοιπόν μέσα σε αυτό το δωμάτιο ζήσαμε 6 ολόκληρους μήνες και μέσα σε αυτό το διάστημα είδαν πολλά τα ματάκια μας. Έζησα και έμαθα τόσα πράγματα για τους ανθρώπους αλλά και για τον ίδιο μου τον εαυτό, που δεν ξέρω αν θα τα μάθαινα σε μια ολόκληρη ζωή αν δεν έφευγα από την Ελλάδα. 

Και στο σημείο αυτό ήρθαν πάλι κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν να μας βοηθήσουν και το έκαναν. Κι έτσι βρήκαμε κι εμείς, έναν χρόνο ακριβώς από τη μέρα που ήρθαμε στη Γερμανία, ένα σπίτι δικό μας... Μόνο δικό μας! Ένα σπίτι στο οποίο δεν χρειάζεται να μοιραστώ ούτε την κουζίνα μου, ούτε το μπάνιο μου!

Και κάπως έτσι μαθαίνεις να εκτιμάς τα απλά πράγματα στη ζωή και βλέπεις πως, ό,τι πραγματικά έχει ουσία είναι ένα σπιτάκι δικό σου και μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη για να είναι εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα! Και αν έχεις αυτά και είσαι υγιής, τότε πίστεψε με... Είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου!

Να μην απελπίζεσαι και να έχεις πίστη! Πίστη στον εαυτό σου και σε οτιδήποτε ανώτερο πιστεύεις!
Θένια