Το 2019 φτάνει στο τέλος του και ως γνωστόν, όλοι μας λίγο πολύ, είμαστε έτοιμοι για έναν μικρό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε και έχουμε βγάλει χαρτί και στυλό για να γράψουμε τους στόχους της επομένης χρονιάς, τους οποίους γεμάτοι αισιοδοξία θα αρχίσουμε να χτίζουμε δυναμικά τους πρώτους δυο, βαριά τρεις μήνες και κάπου εκεί η απόδοση μας θα αρχίσει να πέφτει, ώσπου στο εξάμηνο πάνω δεν θα θυμόμαστε καν ποιοι ήταν οι στόχοι μας! Και εκεί στο εξάμηνο θα έρθει και το καλοκαιράκι, μπάνια, κοκτέιλ, διακοπάρες και να σου και ο Σεπτέμβρης, έλα μωρέ δε βαριέσαι, τρεις μήνες έμειναν για να βγει ο χρόνος και να βάλουμε πάλι τους ίδιους "νέους" στόχους!

Πέρα από την πλάκα όμως, για μένα η διαδικασία αυτή είναι πολύ όμορφη και ειδικά το κομμάτι του απολογισμού. Είναι κάτι που κάνω από μικρή και πάντα τέτοια εποχή κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα ημερολόγιο, η πρώτη σελίδα του οποίου είναι πάντα αφιερωμένη στους στόχους του νέου έτους.

Πίσω όμως από αυτήν, την πρώτη σελίδα, υπάρχει πάντα και μια ολόκληρη ιεροτελεστία! Πριν αρχίσω να απαριθμώ τους στόχους μου στο νέο μου ημερολόγιο, έχω πάρει ένα από τα αμέτρητα σημειωματάρια μου, (τα οποία να συμπληρώσω πως ποτέ δεν μου είναι αρκετά, ναι καλά κατάλαβες υπάρχει ένας εθισμός, το παραδέχομαι!) και θα χωρίσω ένα φύλλο στα δύο, δημιουργώντας δυο στήλες τις οποίες θα ονομάσω "ο 2019 εαυτός μου" και "ο 2020 εαυτός μου". Τρελή; Για δέσιμο!

Στην πρώτη στήλη, λοιπόν, θα καταγράψω την εξέλιξη μου μέσα στο 2019, την εξέλιξη μου ως άνθρωπος, ως γυναίκα, ως σύζυγος, ως φίλη, ως κόρη, ως μητέρα! Θα προσπαθήσω να δω τα πράγματα όσο γίνεται από απόσταση και να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, για να καταφέρω να αναγνωρίσω τι πήγε καλά και τι όχι! Τι με πήγε μπροστά και τι πίσω, στην εξέλιξη που επιθυμώ να έχω κάθε χρονιά! Για μένα, είναι πολύ σημαντικό να εξελίσσομαι, να μην μένω στάσιμη!

Και αφού γίνει αυτό το πρώτο βήμα, θα κλείσω τα μάτια και θα προσπαθήσω να φέρω στο νου μου την εικόνα του επιθυμητού εαυτού μου στο τέλος του επόμενου έτους. Όλα αυτά που θα ήθελα να είμαι το Δεκέμβριο του 2020 θα τα καταγράψω στη δεύτερη στήλη και με τον τρόπο αυτό, συγκρίνοντας τις δύο αυτές στήλες, θα μπορέσω να δω ποιοι είναι οι στόχοι που πρέπει να θέσω για να εξελιχθώ κι αυτή την χρονιά.

Οι δικοί μου στόχοι, λοιπόν, για το 2020 έχουν να κάνουν κυρίως με την αυτοβελτίωση, μιας και τα τελευταία δύο χρόνια, σαν νέα μητέρα, έδωσα προτεραιότητα στο παιδί μου και στο ρόλο μου ως μητέρα και άφησα ενα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου στην άκρη. Είναι κάτι που έκανα συνειδητά και δεν μετανιώνω σε καμία περίπτωση για αυτό. Η αφοσίωση μου στο νέο μου ρόλο με βοήθησε να ανακαλύψω πλευρές του εαυτού μου που δεν γνώριζα πως υπήρχαν και πλέον μπορώ με σιγουριά να στρέψω την προσοχή μου και σε άλλα πράγματα, κρατώντας, όσο το δυνατόν καλύτερα τις ισορροπίες ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ρόλους, που σαν Θένια, καλούμε να υπηρετήσω. 

Θεωρώ πολύ σημαντικό να καθίσεις και να γράψεις όλα αυτά που έκανες και όλα αυτά που δεν έκανες την χρόνια που φεύγει και να κρατήσεις ενα αρχείο απο κάθε χρονιά για να μπορείς να δεις πόσο άλλαξες με το πέρασμα του χρόνου. Για να δεις που έχεις μείνει στάσιμος και τι είναι άραγε αυτό που σε κρατάει πίσω.

Αγαπώ τα σημειωματάρια και τα ημερολόγια γιατί πάνω τους αδειάζω το μυαλό και την ψυχή μου!

Εύχομαι το 2020 να έρθουμε όλοι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που έχουμε ονειρευτεί!

Καλή Χρονιά, γεμάτη υγεία, αισιοδοξία και αγαπημένα πρόσωπα στο πλάι μας!

Με αγάπη,

Θένια 

Διανύουμε την πιο όμορφη εποχή του χρόνου, την εποχή με τα πιο έντονα συναισθήματα, με τα στολισμένα σπίτια, τα δώρα και τις απίστευτες μυρωδιές!

Τα Χριστούγεννα είναι για μένα τόσο έντονα συναισθηματικά. Πάντα ήταν... Όταν, όμως, βρίσκεσαι μακριά από την πατρίδα σου, τα πράγματα παίρνουν αυτόματα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Πάντα τέτοιο καιρό, σκέφτομαι πολύ αυτούς που χάσαμε... Η απουσία τους γίνεται πιο αισθητή από ποτέ! Στείλαμε κάρτες με ευχές στις οικογένειες μας και όπως έγραφα τα ονόματα συνειδητοποίησα πως όσο περνάνε τα χρόνια λιγοστεύουμε. Ξέρω πως είναι ημέρες χαράς, αλλά όπως προείπα, τα συναισθήματα είναι έντονα και η συγκίνηση μεγάλη και όλοι αυτοί που αγαπήσαμε τόσο και τους έχουμε συνδέσει με τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων, δεν μπορούν να μην περάσουν από τη σκέψη μας. Και ενώ χαμογελάς με τις όμορφες αναμνήσεις, τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα, γιατί θα ήθελες να υπάρχει ακόμη μια κάρτα για αυτούς... Ξέρω όμως πως όσο θα ζουν μέσα στις καρδιές μας, θα είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ!

Σκέφτομαι όμως κι όλα όσα μου λείπουν από την Ελλάδα... Η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, τα ήθη και τα έθιμα των ημερών, τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα, οι μυρωδιές από τα γλυκά. 

Θυμάμαι πάντα το σπίτι μας στη Δράμα, τέτοια εποχή να μοσχομυρίζει από τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες, τα σιροπιαστά και τα τσουρέκια της μητέρας μου. Που όσοι έχετε την τύχη να την γνωρίζετε, ξέρετε πολύ καλά για τι μυρωδιές και γεύσεις μιλάμε! 

Κι επειδή δεν καταφέραμε και φέτος να είμαστε μαζί με τις οικογένειές μας και να τους έχουμε δίπλα μας, φροντίσαμε να φέρουμε στο σπίτι μας, τουλάχιστον, κάτι από αυτές τις μυρωδιές. Για να νιώσουμε κι εμείς, κάτι λίγο από τα δικά μας Χριστούγεννα! Φτιάξαμε μελομακάρονα, κουραμπιέδες και φυσικά δεν μπορούσαν να λείπουν τα κλασσικά τρουφάκια της μαμάς.

Οι γερμανίδες γειτόνισσές μας, τρέλαινονται για τα γλυκά μας και όπως κάθε χρόνο, περιμένουν πως και πως να τους πάμε το δωράκι τους.

Η Μαρίλια σήμερα, παραμονή, πήρε το τρίγωνο της και πήγε να πει τα κάλαντα των Χριστουγέννων στους Έλληνες της γειτονιάς, που ξέρω πόσο το λαχταρούν. Μπορεί ακόμη να μην μιλάει καθαρά για να τα πει μόνη της, αλλά με λίγη βοήθεια, κάτι κάναμε. 

Και φυσικά, δεν παραλείψαμε να στολίσουμε το δεντράκι μας! Φέτος ανέλαβα δράση και πήρα ανά χείρας κορδέλες, διακοσμητικά και το πιστόλι σιλικόνης και ανανέωσα τα παλιά μας στολίδια.

Και κάπως έτσι, τηρώντας τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας μας, καταφέραμε κι εμείς να νιώσουμε ένα κάτι, τόσο δα, από τα ελληνικά Χριστούγεννα που τόσο μας λείπουν εδώ στη Γερμανία.

  

Κάναμε αυτές τις μέρες και την καθιερωμένη βόλτα μας στην γερμανική Χριστουγεννιάτικη αγορά, το λεγόμενο Weihnachtsmarkt, έτσι για να μπούμε και στο εορταστικό κλίμα της Γερμανίας. Άλλη κουλτούρα, άλλες μυρωδιές! Εδώ κυριαρχεί η μυρωδιά του λουκάνικου και του Glühwein! Ένα ζεστό, παραδοσιακό, κόκκινο κρασί με μυρωδικά, που ζεσταίνει το σώμα και την ψυχή σου! Κι αν η όρεξη σου τραβάει κάτι γλυκό, θα βρεις φρούτα βουτηγμένα στη σοκολάτα και Λεμπκούχεν.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας θυμίσω πως τα Χριστούγεννα είναι για να μοιράσουμε χαρά και αγάπη σε αυτούς που αγαπάμε, και όχι μόνο... Δώστε αγάπη και ό, τι άλλο μπορείτε, σε κάποιον εκεί στη γειτονιά σας που γνωρίζεται πως θα περάσει μόνος τα Χριστούγεννα, που ίσως να μην έχει να φάει κάτι ξεχωριστό. Χτυπήστε του την πόρτα και  προσφέρετε ένα πιάτο ζεστό φαγητό και μερικά από τα πεντανόστιμα γλυκά που έχετε ετοιμάσει και πιείτε παρέα έναν ζεστό καφέ. Πιστέψτε με αυτή και μόνο η κίνηση θα κάνει τόσο ευτυχισμένο αυτόν τον άνθρωπο αλλά κι εσάς τους ίδιους! Και το παιδάκι σας, δεν θέλει 10 διαφορετικά δώρα για να είναι χαρούμενο, θέλει την αγάπη και τον χρόνο σας! Γι'αυτό κρατήστε το επιπλέον δωράκι για κάποιο παιδάκι που ξέρετε πως οι γονείς του δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να του το προσφέρουν! Στο δικό σας παιδάκι δεν θα λείψει και θα κάνετε ένα ακόμη παιδάκι χαρούμενο και τους γονείς του επίσης.

Καλά Χριστούγεννα, γεμάτα υγεία, αγάπη και γαλήνη στις ψυχές μας!

Με αγάπη,
Θένια

Μετά από ένα δεκαήμερο με το θερμόμετρο να δείχνει μείον, ο καιρός μας έκανε επιτέλους το χατίρι και ο ήλιος βγήκε και το κρύο έσπασε λιγάκι. Μην φανταστείς τίποτα δραματικό...Λιγάκι... Όσο πατάει η γάτα.

Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια οικογενειακή βόλτα στο βοτανικό κήπο του Πανεπιστημίου του Hohenheim. Είναι ένα από τα αγαπημένα μας μέρη, βρίσκεται πολύ κοντά στο μέρος που ζούμε και το επισκεπτόμαστε όλες τις εποχές του χρόνου, καθώς κάθε εποχή, έχει να σου δώσει κάτι διαφορετικό από την ομορφιά του. Είναι μια τεράστια περιφραγμένη έκταση η οποία φιλοξενεί αμέτρητα είδη δέντρων και φυτών, στην οποία μπορείς να κάνεις ελεύθερα τον περίπατο σου ή ακόμη, τους καλοκαιρινούς μήνες, να κάνεις πικνίκ ή την ηλιοθεραπεία σου απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το απίστευτο αυτό τοπίο. Το καλοκαίρι, ειδικά, ο βοτανικός κήπος είναι μια όαση δροσιάς για εμάς.

Η Μαρίλια ενθουσιάζεται κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το πάρκο, καθώς μπορεί να τρέξει ελεύθερη στη φύση, να παίξει με τα πεσμένα φύλλα, να μαζέψει κλαδιά και κάστανα που έχουν πέσει στο έδαφος,να παίξει κυνηγητό με τον μπαμπά της και να αναπνεύσει καθαρό αέρα!

           

                              

Ειλικρινά, πόσο δύσκολος είναι ο χειμώνας για τα παιδάκια; Να θέλεις να βγεις έξω να παίξεις, να τρέξεις, να ξεσκάσεις βρε αδερφέ και ο καιρός να σε κρατάει κλεισμένο μέσα. 

Η αλήθεια είναι πως οι Γερμανοί έχουν μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία πάνω στο θέμα αυτό σε σχέση με εμάς τους Έλληνες. Ίσως γιατί είναι πιο συνηθισμένοι στο συνεχόμενο για πολλούς μήνες κρύο, απ'ό,τι είμαστε εμείς. Οι Γερμανοί λοιπόν λένε, πως δεν υπάρχει κακός καιρός αλλά κακή ενδυμασία. Και αν το καλοσκεφτείς, ένα δίκιο το έχουν. 

Έτσι λοιπόν ακόμη κι όταν οι θερμοκρασίες είναι τσουχτερές, ντύνουν τα παιδάκια τους με πολύ ζεστά ρούχα και ειδικές αδιάβροχες φόρμες, αδιάβροχα μποτάκια με γούνινη επένδυση, γάντια, σκουφιά, κασκόλ και τα βγάζουν έξω για περίπατο, ποδηλατάδα ή ελεύθερο παιχνίδι. 

  

Προσπαθούμε κι εμείς να εφαρμόσουμε αυτήν την τακτική καθώς κατανοούμε απόλυτα πόση ανάγκη έχει το παιδί, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, από καθαρό αέρα. Όμως δεν θα σου πω ψέματα! Όταν βλέπω το θερμόμετρο να είναι στο - 6°C, σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα που είμαι, ε δεν μου πάει η καρδιά βρε παιδί μου να βγάλω το σπλάχνο μου να παίξει έξω. 

Την Κυριακή όμως που το θερμόμετρο έδειξε έναν ολόκληρο βαθμό πάνω από το μηδέν, τον κάναμε όπως βλέπετε τον όμορφο περίπατο μας.

Και ενώ όλα κυλούσαν όμορφα και η Μαρίλια απολάμβανε τη βόλτα της, είδε από μακριά την πανέμορφη αυτή λίμνη, με τις πανέμορφες αυτές πάπιες και έτρεξε γεμάτη ενθουσιασμό προς το μέρος τους. Και κάπου εκεί ο όμορφος περίπατος μας γέμισε από φωνές και κλάματα, καθώς η Μαρίλια ήθελε να μπει στη λίμνη να πιάσει τις πάπιες και όπως καταλαβαίνεις, δεν την αφήσαμε... Και σε αυτό ακριβώς το σημείο ήρθε και μας βρήκε ένα ωραιότατο ξέσπασμα καθώς η Μαρίλια, στην ηλικία που βρίσκεται, δεν είναι ακόμη σε θέση να διαχειριστεί τη ματαίωση που δέχτηκε την στιγμή που αυτή γεμάτη ενθουσιασμό έτρεξε να βουτήξει στη λίμνη αλλά εμείς την πήραμε αγκαλιά λέγοντας της πως δεν μπορεί να βουτήξει. 

Η αλήθεια είναι πως εγώ πολλές φορές τα χάνω και με κυριεύει το άγχος με τα ξεσπάσματα αυτά, ευτυχώς, όμως, ο Γιάννης είναι πιο ψύχραιμος και αναλαμβάνει αμέσως δράση. Πέφτει στο ύψος της και της μιλάει πολύ ήρεμα έχοντας πάντα ανοιχτά τα χέρια για να της δείξει ότι είναι εκεί για να την πάρει αγκαλιά, όποτε αυτή το θελήσει. Μετά από πολλές αγκαλιές, φιλιά και δακρυσμένα ματιά, την ρώτησα μήπως ήταν κουρασμένη και αν ήθελε να φάει κάτι κι έτσι ήρθε στην αγκαλιά μου και αναχωρήσαμε σιγά σιγά για το σπίτι. 

Θα μπορούσα να σου γράψω πως όλα πήγαν τέλεια όμως αυτό θα ήταν ψέμα. Γιατί η ζωή με ένα δίχρονο παιδί είναι πάντα απρόβλεπτη και εκεί που όλα κυλάνε όμορφα πάντα θα βρεθεί κάτι που θα χαλάσει τις ισορροπίες στο μυαλουδάκι του και θα έρθει το ξέσπασμα. Το θέμα όμως είναι, πως θα διαχειριστείς αυτό το ξέσπασμα και πώς αυτό θα τελειώσει. Και εφόσον τελείωσε με αγκαλιές και φιλιά και το χαμόγελο ήρθε ξανά στα χείλη όλων μας, όλα πήγαν καλά!

Να απολαμβάνεις τις όμορφες αυτές στιγμές της ζωής και αν κάτι μικρό τις ταράξει, δεν πειράζει... Είναι κι αυτό στο πρόγραμμα! 

Θένια

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Γιάννη μου για τις υπέροχες φωτογραφίες που τράβηξε!

Όπως σας ανέφερα και στο εισαγωγικό Blog Post, ο πρώτος χρόνος μας στη Γερμανία ήταν και ο πιο δύσκολος. Ήταν ένας χρόνος γεμάτος ανασφάλεια, ταλαιπωρία, άγχος και πολύ απογοήτευση. Ήταν ο χρόνος προσαρμογής μας και ακόμη και τώρα που μπορώ να δω τα πράγματα από απόσταση, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως ήταν ένας Γολγοθάς!

Όταν αποφασίζεις να ξεκινήσεις τη ζωή σου σε μια νέα χώρα, σίγουρα το κάνεις γεμάτος αισιοδοξία, προσδοκώντας τα καλύτερα για το μέλλον σου. Δίνεις θάρρος στον εαυτό σου και λες θα τα καταφέρω! Γεμίζεις τις βαλίτσες σου με κουράγιο και όμορφα συναισθήματα, γιατί έτσι θέλεις να ξεκινήσεις το νέο αυτό κεφάλαιο της ζωής σου και φεύγεις...

Φτάνοντας όμως στον προορισμό, καταλαβαίνεις πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα... Και δυστυχώς δεν φταίει ο προορισμός, αλλά οι άνθρωποι που θα συναντήσεις φτάνοντας σε αυτόν. 

Εμείς λοιπόν, φτάνοντας στη Γερμανία, συναντήσαμε τρία είδη ανθρώπων.

Το πρώτο είδος, είναι οι άνθρωποι που είναι εκεί για σένα από την πρώτη στιγμή, διαθέσιμοι να σε βοηθήσουν με όλη τους την ψυχή. Οι άνθρωποι που θα σε φιλοξενήσουν για όσο χρειαστεί, που θα σε δηλώσουν στο σπίτι τους, που θα τρέχουν στο δήμο, στην εφορία και σε δεκάδες άλλες υπηρεσίες που θα πρέπει να δηλωθείς, που θα συμπληρώσουν αμέτρητες αιτήσεις γιατί εσύ δεν θα καταλαβαίνεις την τύφλα σου, που θα μεταφράσουν τα αμέτρητα γράμματα που θα λαμβάνεις καθημερινά από τις υπηρεσίες που λέγαμε παραπάνω, που θα φτιάξουν το βιογραφικό σου στα Γερμανικά, γιατί μάντεψε, αυτό που είχες ετοιμάσει εσύ στα Αγγλικά, δεν τους κάνει... Και άλλα τόσα, που πραγματικά το μόνο που θέλω να πω σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ! Ευχαριστώ που ήσασταν δίπλα μας γιατί χωρίς εσάς τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα!

Το δεύτερο είδος ανθρώπων που συναντήσαμε, ήταν αυτοί που δεν ήθελαν ή/και δεν μπορούσαν να μας βοηθήσουν! Τους ανθρώπους αυτούς μπορώ να τους καταλάβω και εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι περισσότεροι ήταν ειλικρινείς και ξεκαθάρισαν την θέση τους εξαρχής.

Το τρίτο είδος ανθρώπων που συναντήσαμε ήταν οι άνθρωποι που μας έταξαν λαγούς με πετραχήλια, μας πούλησαν το παραμυθάκι τους και όταν ήρθε η στιγμή να βοηθήσουν έκαναν το παν για να μας δουν να αποτυγχάνουμε. Τους ανθρώπους αυτούς δεν μπορώ και δεν θέλω να τους καταλάβω. Δεν μπορώ να διανοηθώ τι ευχαρίστηση μπορεί να σου δώσει η κοροϊδία. Πως μπορείς να χαίρεσαι βλέποντας δύο νέους ανθρώπους να υποφέρουν εξαιτίας σου. Σε αυτούς τους ανθρώπους θα πω μόνο πως δεν σας κάναμε τη χάρη... Τα καταφέραμε και χωρίς εσάς!

Η τρίτη λοιπόν κατηγορία ανθρώπων ήταν ο βασικός παράγοντας της ταλαιπωρίας μας. Πέρα από αυτούς όμως, υπήρχε και ο παράγοντας της γλώσσας. Μιλάμε και οι δυο άπταιστα Αγγλικά, όμως αυτό εδώ δυστυχώς δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Απαιτούν να μιλάς τη γλώσσα τους και εμείς τα μόνα Γερμανικά που ξέραμε όταν πατήσαμε το πόδι μας στη Γερμανία ήταν το Guten Morgen και το Gute Nacht και όπως καταλαβαίνεις δεν βοήθησαν πουθενά.

Οι Γερμανοί καλώς ή κακώς είναι κάθετοι στο θέμα της γλώσσας και χωρίς αυτήν αρνούνται να σε εξυπηρετήσουν. Για παράδειγμα αν χρειαστεί να πας σε μια υπηρεσία, θα σου ζητήσουν να μιλήσεις Γερμανικά και αν δεν ξέρεις θα πρέπει να φέρεις μαζί σου μεταφραστή. Οπότε αν έχεις στο νου σου να έρθεις προς τα εδώ, φρόντισε να μάθεις Γερμανικά! Η γλώσσα είναι το κλειδί της επιτυχίας! Διαφορετικά θα πρέπει να βασίζεσαι καθημερινά σε τρίτους για να κάνεις ακόμη και τα βασικά και επειδή το πέρασα σου λέω πως είναι απλά εξουθενωτικό.

Για τον λόγο αυτό μόλις συνειδητοποίησα πως χωρίς την γλώσσα δεν θα επιβιώσουμε στη Γερμανία, ξεκίνησα εντατικά μαθήματα Γερμανικών σε σχολείο. Ο Γιάννης παράλληλα είχε βρει δουλειά σε έναν συμπατριώτη μας, καθώς δεν βλέπαμε φως από τους ανθρώπους τις τρίτης κατηγορίας και τα αποθέματά μας είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν. Αποθέματα οικονομικά αλλά και ψυχικά... Χωρίς γλώσσα η μόνη λύση είναι να εργαστείς για Έλληνα, όπου σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, δυστυχώς, θα σε εκμεταλλευτεί μέχρι εκεί που δεν πάει. Το ίδιο συνέβη και με το Γιάννη. Η εκμετάλλευση έπεσε σύννεφο και καταλήξαμε να πάρουμε τα χρήματα μας μέσω δικηγόρου. Μόλις άρχισα να μαθαίνω τα βασικά και να μπορώ να συνεννοηθώ βρήκα δουλειά ως καθαρίστρια σε σπίτια. Το πρωί σχολείο και αμέσως μετά δουλειά.

Όλο αυτό το διάστημα μας φιλοξενούσαν οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας. Ψάχναμε παράλληλα για σπίτι αλλά χωρίς σταθερή δουλειά δεν σου ενοικιάζει κάνεις σπίτι. Οι ενοικιαστές θέλουν να δουν τρία αποδεικτικά μισθοδοσίας για να ελέγξουν αν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου και να μην έχουν προβλήματα με το ενοίκιο τους. Αν πλήρεις τις προδιαγραφές τους τότε έχεις μια πιθανότητα να πάρεις το σπίτι. Το ίδιο σπίτι βέβαια το διεκδικούν και άλλοι δέκα το λιγότερο. Μεγάλη η ζήτηση και λίγα τα διαθέσιμα σπίτια προς ενοικίαση και έτσι το να βρεις σπίτι στη Γερμανία είναι πιο δύσκολο από το να βρεις δουλειά. Για να βρεις όμως δουλειά πρέπει να έχεις δηλωθεί κάπου, να έχεις διεύθυνση. Και για να βρεις σπίτι πρέπει να έχεις δουλειά... Φαύλος κύκλος δηλαδή. Έτσι η μόνη λύση είναι σε φιλοξενήσουν και να σε δηλώσουν σπίτι τους ή να μείνεις σε πανσιόν ή ξενοδοχείο με την προϋπόθεση να δέχονται να δηλωθείς χρησιμοποιώντας την διεύθυνσή τους. Στην δεύτερη περίπτωση πρέπει να έχεις και ένα σεβαστό απόθεμα σε ρευστό καθώς είναι πολύ ακριβά τα ενοίκια.

Κι έτσι με τούτα και με κείνα πέρασαν έξι μήνες. Έξι μήνες φιλοξενούμενοι να περιμένουνε αυτά που μας έταξαν και να μην έρχονται και σα να μην έφτανε αυτό κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να φύγουμε από το σπίτι όπου μας φιλοξενούσαν. Έτσι μέσα σε ένα βράδυ βρήκαμε ένα δωμάτιο σε ένα Wohngemeinschaft. Εύλογα τώρα εσύ θα με ρωτήσεις... Τι είναι αυτό μάνα μου; Είναι ένα σπίτι όπου ζεις μαζί με άλλους ανθρώπους, που δεν γνωρίζεις απαραίτητα, έχεις το δικό σου δωμάτιο αλλά μοιράζεσαι μαζί τους το μπάνιο και την κουζίνα. Στην δική μας περίπτωση ο αριθμός των ανθρώπων που συγκατοικούσαμε έπαιζε από 10 έως 15 καθώς έφευγαν και έρχονταν νέοι κάθε λίγο και λιγάκι.

Για το δωμάτιο αυτό πληρώναμε 500 ευρώ το μήνα! Για να έχεις μια ιδέα για το τι γίνεται. Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω καθώς έχω σκοπό να κάνω ξεχωριστό post για το θέμα αυτό.

Το δωμάτιο αυτό ήταν σε μια περιοχή αρκετά μακριά από την περιοχή που μέναμε αρχικά. Έτσι έπρεπε να βρούμε καινούργιες δουλειές. Φτου κι από την αρχή δηλαδή! Και όπως μπορείς να φανταστείς τίποτα δεν ήρθε εύκολα για ακόμη μια φορά! Όταν είχα εγώ δουλειά, δεν είχε ο Γιάννης και όταν είχε ο Γιάννης δεν είχα εγώ... Πότε όμως σε όλο αυτό το διάστημα δεν χάσαμε την ελπίδα μας. Ένα πράγμα που έμαθα μέσα από αυτή τη δοκιμασία είναι πως δεν πρέπει να απελπίζεσαι! Κάθε εμπόδιο που θα βρεις στο δρόμο σου είναι εκεί για να σου δώσει κάτι. Βρες αυτό το κάτι, κράτησε το μέσα σου και θα δεις πως αργά ή γρήγορα κάπου θα σου χρειαστεί.

Το βίντεο αυτό τραβήχτηκε στο πρώτο εξάμηνο της ζωής μας στη Γερμανία και ανατρέχω πάντοτε σε αυτό όταν νιώθω πως πάω να χάσω την ελπίδα μου, γιατί μου θυμίζει πως όσο δύσκολα κι αν περνούσαμε τότε, ποτέ δεν πάψαμε να χαμογελάμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.

Εμείς λοιπόν μέσα σε αυτό το δωμάτιο ζήσαμε 6 ολόκληρους μήνες και μέσα σε αυτό το διάστημα είδαν πολλά τα ματάκια μας. Έζησα και έμαθα τόσα πράγματα για τους ανθρώπους αλλά και για τον ίδιο μου τον εαυτό, που δεν ξέρω αν θα τα μάθαινα σε μια ολόκληρη ζωή αν δεν έφευγα από την Ελλάδα. 

Και στο σημείο αυτό ήρθαν πάλι κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν να μας βοηθήσουν και το έκαναν. Κι έτσι βρήκαμε κι εμείς, έναν χρόνο ακριβώς από τη μέρα που ήρθαμε στη Γερμανία, ένα σπίτι δικό μας... Μόνο δικό μας! Ένα σπίτι στο οποίο δεν χρειάζεται να μοιραστώ ούτε την κουζίνα μου, ούτε το μπάνιο μου!

Και κάπως έτσι μαθαίνεις να εκτιμάς τα απλά πράγματα στη ζωή και βλέπεις πως, ό,τι πραγματικά έχει ουσία είναι ένα σπιτάκι δικό σου και μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη για να είναι εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα! Και αν έχεις αυτά και είσαι υγιής, τότε πίστεψε με... Είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου!

Να μην απελπίζεσαι και να έχεις πίστη! Πίστη στον εαυτό σου και σε οτιδήποτε ανώτερο πιστεύεις!
Θένια 

Μετά από μια τριετή απουσία από το blog μου και έχοντας αλλάξει ριζικά τη ζωή μου... Επέστρεψα! Επέστρεψα για τα καλά, που λένε, και επειδή η τριετία που μεσολάβησε έφερε τα πάνω κάτω, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Για να σε βάλω λοιπόν στο κλίμα, τον Σεπτέμβρη του 2015 εγώ, παρέα με τον σύντροφό μου Γιάννη, πήραμε την απόφαση να αφήσουμε τη λατρεμένη μας πατρίδα και να αναζητήσουμε την τύχη μας στα ξένα και συγκεκριμένα στην άκρως εξωτική Γερμανία. Αφήσαμε λοιπόν το υπέροχο σπιτάκι μας στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, αποχαιρετήσαμε τις οικογένειές μας, πήραμε μόνο τα απαραίτητα, μπήκαμε στο αυτοκινητάκι μας και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με σκοπό ένα καλύτερο αύριο.

Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο απίστευτης ταλαιπωρίας, την οποία θα σας διηγηθώ σε άλλο blog post, καταφέραμε να έχουμε και οι δυο από μια σταθερή δουλειά και να μπούμε σε δικό μας σπίτι. Έτσι τον Σεπτέμβρη του 2016 μετακομίσαμε στο σπιτάκι που τόσο λαχταρούσαμε, που μπορεί να ήταν άδειο από αντικείμενα, ήταν όμως τόσο γεμάτο από αγάπη και συναισθήματα που μας έκανε να θέλουμε να ονειρευτούμε ξανά. Και για εμάς αυτός ήταν ο βασικός λόγος που αφήσαμε την πατρίδα μας. Είχαμε πάψει να ονειρευόμαστε το μέλλον μας και τις λιγοστές φορές που τολμούσαμε να το κάνουμε μας κυρίευε το άγχος και  η ανασφάλεια.

Λίγους μήνες αργότερα ήρθανε τα ευχάριστα μαντάτα... Είμαι έγκυος! Πρωτόγνωρα συναισθήματα, χαρά, άγχος, γέλια και κλάματα, μια περίοδος αξέχαστη που μου έμαθε πολλά!

Το καλοκαιράκι του 2017 σε μια σεμνή καθόλα τελετή στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Στουτγάρδη και έχοντας μαζί μας δύο μόνο μάρτυρες, πραγματοποιήσαμε τον πολιτικό μας γάμο! Και από αυτό ακριβώς το σημείο ο Γιάννης μου, έγινε από σύντροφος, σύζυγος και η αλλαγή του "τίτλου" ήταν και η μόνη αλλαγή που έφερε ο γάμος αυτός, στη μέχρι τότε σχέση μας. Πέρα όμως από την πλάκα ο πολιτικός γάμος έγινε καθαρά και μόνο για την διευκόλυνσή μας στα γραφειοκρατικά θέματα που θα ακολουθούσαν με τον ερχομό του παιδιού μας. 

Έτσι τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους ήρθε στη ζωή, πανέμορφη και υγιής, η κόρη μας! Και για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια αδράνειας, ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε! 

Ξέρω ότι θα ακουστεί κλισέ, όμως πραγματικά όσο και αν ψάξω μέσα μου, δεν πιστεύω πως υπάρχει περίπτωση να βρω πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή μου! 

Και κάπως έτσι ξεκινάει η περιπέτεια μας ως οικογένεια! Μια περιπέτεια που θα χαρώ πολύ να μοιραστώ μαζί σου μέσα από αυτό εδώ το blog. Που μπορεί να ξεκίνησε σαν blog μόδας και ομορφιάς, άλλα ειλικρινά χαίρομαι πολύ που πήρε αυτήν την τροπή. 

Μην ξεχάσεις να με ακολουθήσεις στα social media που θα βρεις παρακάτω, για να μην χάσεις τα επόμενα blog posts μου! 

Να χαμογελάς και να ονειρεύεσαι, 

Θένια

Παρατηρώ τελευταία πως όλο και περισσότερα άτομα αποφασίζουν να εργαστούν από το σπίτι. Και σίγουρα η ιδέα και μόνο φαντάζει ιδανική, αν αναλογιστείς πως εργάζεσαι και πληρώνεσαι από την άνεση του σπιτιού σου. 

Μήπως όμως η "άνεση" αυτή μπορεί να αποδειχτεί τελικά παγίδα και αντί να παράγεις έργο φορώντας τις πιτζάμες σου, ενώ κάθεσαι στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού σου με το Laptop αγκαλιά, καταλήγεις τις περισσότερες φορές (...αν όχι όλες) στην αγκαλιά του Μορφέα; 

Για να μην πέσεις λοιπόν στην παραπάνω παγίδα και να παραμείνεις στο ιδανικό σενάριο της εργασίας από το σπίτι, σου προτείνω να φύγεις μακριά από τον καναπέ σου και να δημιουργήσεις το χώρο εργασίας σου, σε κάποια γωνιά του σπιτιού σου. Χωρίς καναπέ... με γραφείο και καρέκλα... μόνο! 

Το γραφείο του σπιτιού σου θα πρέπει να είναι αυστηρά προσαρμοσμένο στα προσωπικά σου γούστα, να είναι φωτεινό, όχι πολύ φορτωμένο και φυσικά να σε κάνει να νιώθεις άνετα κάθε φορά που θα κάθεσαι για να εργασθείς. 

Εγώ έψαξα και βρήκα μερικές πολύ όμορφες και πολύ θηλυκές ιδέες για να διακοσμήσεις το γραφείο του σπιτιού σου. 

Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι βρεις το ιδανικό σημείο! 

Nowadays more and more people are working from home and that sounds like the ideal scenario, considering that you work and get paid from the comfort of your home. 

But sometimes working from your sofa, wearing your PJs could be a trap as you end up the most times sleeping instead of working. So turning a quiet corner in your house into a home office is an ideal solution to avoid that trap. 

The ideal Home Office should be strictly tailored to your personal taste, should be bright and not too busy, you should feel comfortable when you sit there to work and last but not least... includes no sofas. 

I made my research and I found some really beautiful and feminine decoration ideas for your Home Office. 

You only have to start planning where to set up your workspace. 

xxx Thenia